Vertragen in een wereld die doordraait

Als de tijd je inhaalt

Het leven raast. Soms zo snel dat je het gevoel hebt dat je niet eens meer meekomt. We plannen, zorgen, rennen en we gaan maar door en door.

Ook op social media lijkt alles in beweging: sneller, mooier, perfecter. Maar hoe vaak staan we écht stil? Hoe vaak kijken we écht naar elkaar?

Ik merk dat ik dat soms mis. De oprechte aandacht. En de ruimte om te voelen wat er werkelijk speelt.

Een wens naar Zweden

Een paar maanden geleden besloten wij met ons hele gezin om nog één keer samen naar Zweden te gaan.

Met Opa, Oma, Fabio, Lío, Kay mijn zus, Sander mijn schoonbroer en ik.

Waarom Zweden? Omdat dat ons vaste ankerpunt was in de zomer tijdens mijn jeugd. We zagen de hele wereld, maar Zweden móést er elk jaar opnieuw bij zitten. Een traditie, een stukje jeugd dat ons allemaal gevormd heeft.

Mijn vader, die al jaren leeft met Parkinson en een vorm van dementie, gaf zelf aan: "Ik zou nog één keer naar Zweden willen".

Dat kwam binnen. We hebben alles op alles gezet om het mogelijk te maken. Agenda’s verschoven, vakanties omgegooid, aangepast luchthavenvervoer, Sander en Kay met de auto om al papa's spullen mee te nemen. Iedereen mee. Voor die ene keer nog. Met z’n zevenen.

Maar afgelopen zondag, in de verwarde taal die we steeds vaker horen, riep mijn vader ons gezin bij elkaar. En hij zei: "Ik denk dat ik het niet meer kan."

En dat deed pijn. Omdat het zo dapper was. Omdat het een heldere, verdrietige waarheid was. En omdat we voelden: we zijn nét te laat.

De laatste keer is vaak ongemerkt

Het gekke is: we hebben het niet altijd door, wanneer iets de laatste keer is.

De laatste keer dat mijn vader bij mij thuis was. De laatste keer dat hij een verjaardag mee vierde. De laatste keer dat we hem voluit zagen lachen om iets kleins.

En juist omdat we het niet wisten, kon het ook niet bewust gekoesterd worden. Achteraf besef je pas hoe kostbaar het was.

Verdriet in vertraging

Na veel wikken en wegen hebben Fabio en ik besloten om wél te gaan. Met Lío. Zijn eerste keer.

Omdat ik het hem wil laten zien. De plekken uit mijn jeugd. De bossen, de meren, de ochtenden in stilte.

Maar eerlijk? Het voelt dubbel. Er zit rouw in dit alles.

Geen rouw om het verlies zelf, maar rouw om wat niet meer kan. Om wat anders moet. Om wat langzaam allemaal aan het verdwijnen is.

En dat is zwaar. Niet alleen om te zien hoe mijn vader fysiek en mentaal achteruit gaat, maar ook om te zien hoe mijn moeder alles draagt. En je voelt die machteloosheid: je wil zó graag meer doen, maar er geen oplossing, geen medicijn.

Vertragen is geen luxe

En ondertussen: het leven dendert door. Een kind vertraagt nu eenmaal niet. Een jong gezin houdt geen pauze.

En ergens is dat fijn, omdat het leven blijft stromen. Maar tegelijkertijd is er in mij momenteel een behoefte om stil te staan.

En toch probeer je altijd sterk te blijven. Voor mijn kind, voor Fabio én voor jezelf. Maar ook voor de mensen om je heen.

Als deze blog verschijnt, zitten we in het vliegtuig naar Zweden. Met een dubbel gevoel.

Ik hoop daar ruimte te vinden om te voelen wat er is. Om te genieten. Om los te laten.

Om met mijn eigen gezin te beleven wat ik vroeger met mijn ouders beleefde. En misschien om net iets beter te beseffen: gezondheid is echt alles. En tijd is het meest kostbare wat we hebben.

En misschien denk je: waarom deel je dit?

Ik heb daar eerlijk gezegd lang over getwijfeld. Want dit is geen blog over skincaretrends of zelfzorgtips. Geen vrolijk stukje over wat ik verkoop of doe in de opstart van MOOi by Moo.

Maar dit is momenteel een groot deel van mijn leven.

Voor wie dit leest en zich herkent in dat gevoel van ‘te veel’: vertragen is nodig.

Het is zorg. Voor jezelf. Voor je hart. Voor jouw verhaal.

Zweden 2019

Liefs,

Moo